Leczenie wenerologiczne - jak leczyć choroby weneryczne?

Choroby zakaźne przenoszone drogą płciową dotykają miliony ludzi na całym świecie, niezależnie od wieku, płci czy statusu społecznego. Ryzyko rozwoju chorób wenerycznych wzrasta wraz z liczbą partnerów seksualnych i podejmowaniem ryzykownych - z punktu widzenia medycznego - niezabezpieczonych kontaktów.

Zakażenia weneryczne wywołane przez bakterie, wirusy lub pasożyty mogą mieć różny przebieg infekcji - od bezobjawowego po ostry, z widocznymi zmianami na narządach płciowych. Choroby wywołane przez patogeny przenoszone drogą płciową obejmują między innymi chlamydię, rzeżączkę, kiłę, opryszczkę, zakażenie HPV czy HIV prowadzące do zespołu nabytego niedoboru odporności (AIDS).

Szczególnie niebezpieczne są nieleczone choroby, które mogą prowadzić do poważnych powikłań zdrowotnych. Przykładowo, kiła wrodzona - przekazana z matki na dziecko - może powodować ciężkie uszkodzenia narządów wewnętrznych płodu. Z kolei nieleczona chlamydia czy rzeżączka prowadzą do niepłodności.

W rzeczywistości, im szybciej zostanie postawiona diagnoza - tym mniejsze będą konsekwencje choroby dla naszego zdrowia. Dlatego jeżeli podejrzewasz u siebie zakażenie, warto jak najszybciej skonsultować się z lekarzem wenerologem i rozpocząć leczenie. Współczesna medycyna oferuje zarówno skuteczne metody diagnostyczne, jak i terapeutyczne pozwalające na wprowadzenie choroby w stan remisji lub na pełne wyzdrowienie - w zależności od jej rodzaju.

Zapalenie cewki moczowej to schorzenie, które może być zarówno wywołane przez czynniki mechaniczne lub chemiczne, takie jak cewnikowanie czy stosowanie drażniących kosmetyków do higieny intymnej, jak i różne drobnoustroje przenoszone drogą płciową. Do najczęstszych przyczyn zaliczamy jednak rzeżączkę oraz zakażenia chlamydiami będące atypowymi patogenami wewnątrzkomórkowymi. Szybkie wykrycie zakażenia pozwala na nie tylko na natychmiastowe wdrożenie leczenia, ale przede wszystkim na zahamowanie dalszego rozwoju choroby.

Rzeżączkowe zapalenie cewki moczowej manifestuje się nagłym początkiem i charakterystycznymi objawami, które są trudne do pomylenia z innymi chorobami. Do zakażenia dochodzi najczęściej podczas niezabezpieczonego kontaktu seksualnego, gdy bakterie rzeżączki przedostają się na błony śluzowe układu moczowo-płciowego.

Typowe objawy u mężczyzn to - występują zwykle już 2-5 dni po zakażeniu:

U kobiet rzeżączka może powodować dodatkowo krwawienia międzymiesiączkowe, ból podbrzusza oraz obfitą wydzielinę z pochwy. Nieleczona może zwiększać ryzyko ciąży pozamacicznej i prowadzić do poważnych i przewlekłych powikłań, takich jak zapalenie przydatków czy niepłodność.

Nierzeżączkowe zapalenie cewki moczowej to zakażenie wywołane przez inne patogeny niż rzeżączka, najczęściej przez bakterie Chlamydia trachomatis, Mycoplasma genitalium lub Ureaplasma urealyticum, które również przenoszone są drogą płciową. W przeciwieństwie do rzeżączki, NGU przebiega często skąpoobjawowo lub bezobjawowo, co sprawia, że jest trudniejsze do wykrycia.

Charakterystyczne cechy nierzeżączkowego zapalenia - objawy mogą pojawić się dopiero po 1-3 tygodniach od zakażenia:

Ostateczne rozpoznanie rodzaju zapalenia cewki moczowej wymaga wykonania badań laboratoryjnych - najczęściej posiewu lub testów molekularnych (PCR). Leczenie opiera się na antybiotykoterapii dostosowanej do rodzaju konkretnego patogenu. W przypadku rzeżączki stosuje się zwykle ceftriakson lub cefiksym, natomiast chlamydioza wymaga antybiotyków z makrolidów lub tetracyklin. Decyzję o wyborze antybiotyku, jego dawce i czasie podawania zawsze podejmuje lekarz w trakcie konsultacji.

Zakażenia przenoszone drogą płciową to poważny i często bagatelizowany problem zdrowotny, który może dotknąć każdej, aktywnej seksualnie osoby. Nieleczone choroby weneryczne mogą prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, w tym niepłodności, chorób przewlekłych czy zwiększonego ryzyka rozwoju nowotworów HPV-zależnych.

Najwyższą skuteczność w zapobieganiu zakażeniom w trakcie stosunku seksualnego wykazuje stosowanie prezerwatyw, które działają na zasadzie fizycznej bariery - ich budowa uniemożliwia przedostanie się drobnoustrojów między partnerami.

Oprócz antykoncepcji mechanicznej, niezwykle ważnym środkiem zapobiegawczym są szczepienia ochronne, szczególnie przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego. HPV odpowiada bowiem za powstawanie kłykcin kończystych w okolicy zewnętrznych narządów płciowych oraz może prowadzić do rozwoju raka szyjki macicy, pochwy, odbytu czy gardła.

Szczepienie przeciwko HPV zaleca się zarówno kobietom, jak i mężczyznom, najlepiej przed rozpoczęciem życia seksualnego. Chroni ono nie tylko przed najgroźniejszymi typami wirusa, ale również znacząco redukuje ryzyko zachorowania.

Konsultację wenerologiczną warto umówić, gdy zauważysz:

Wizyta u naszego wenerologa przebiega zawsze w komfortowej atmosferze, bez oceniania. Lekarz zachowuje pełną dyskrecję i skupia się wyłącznie na Twoim zdrowiu. Wczesna diagnoza i leczenie zapobiegają dalszemu rozprzestrzenianiu zakażenia oraz chronią przed powikłaniami.

Choroby przenoszone drogą płciową mogą prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, szczególnie gdy są nieleczone lub późno zdiagnozowane. Ich objawy bywają niespecyficzne i często mylące, przez co sami pacjenci mogą je bagatelizować lub przypisywać innym dolegliwościom. Dlatego tak ważne jest wczesne rozpoznanie pierwszych sygnałów.

W obrębie narządów płciowych:

W  obrębie jamy ustnej:

Objawy ogólne:

Leczenie chorób wenerycznych należy rozpocząć natychmiast po potwierdzeniu diagnozy. Nawet przy niewielkich objawach, lub po ryzykownym kontakcie seksualnym, warto wykonać badania profilaktyczne.

Nie bój się diagnozy - jesteśmy tutaj po to, aby pomóc. Dbanie o swoje zdrowie seksualne to odpowiedzialność i troska o siebie oraz partnerów, a nie powód do wstydu. Nasi doświadczeni lekarze wenerolodzy zapewnią Tobie pełną dyskrecję i profesjonalną opiekę w komfortowej, bezpiecznej atmosferze. 

Zakażenia przenoszone podczas kontaktów seksualnych stanowią poważny problem epidemiologiczny. Ich wczesne rozpoznanie i leczenie może zapobiec poważnym konsekwencjom zdrowotnym, w tym niepłodności czy przewlekłym stanom zapalnym.

Opryszczka narządów płciowych to zakażenie wirusowe przenoszone na drodze kontaktów seksualnych, w tym także podczas seksu oralnego. Wywołana przez wirus HSV (typ 1 lub 2), jest chorobą przewlekłą mogącą przez dłuższy czas  przebiegać bezobjawowo, co utrudnia rozpoznanie i powoduje, że osoby zakażone często nie są jej świadome.

Do postawienia diagnozy opryszczki narządów płciowych potrzebny jest zazwyczaj wymaz z pęcherzyka lub nadżerki. Badanie pozwala określić typ wirusa (HSV-1 lub HSV-2) i jest wysoce dokładne – jego wyniki dostępne są w ciągu kilku tygodni. Jeśli chorujesz na opryszczkę, lekarz może zalecić badania w kierunku innych chorób przenoszonych drogą płciową, takich jak HIV, kiła, chlamydioza czy rzeżączka. Wynika to z faktu, iż opryszczka często współwystępuje z innymi zakażeniami, co oznacza możliwość występowania kilku infekcji jednocześnie

Leczenie opryszczki jest proste i skuteczne. W tym celu stosuje się leki przeciwwirusowe, głównie acyklowir (ACV) i jego analogi: walacyklowir i famcyklowir, które:

Możesz chronić siebie i partnera przed opryszczką narządów płciowych poprzez zmianę zachowań seksualnych: używaj prezerwatyw oraz unikaj kontaktów seksualnych podczas aktywnej infekcji, gdy widoczne są wykwity, pęcherzyki lub owrzodzenia.

Podczas przyjmowania leków nie należy współżyć z partnerem. Przez cały czas terapii jesteśmy źródłem zakażenia i możemy je przenieść na inną osobę. Dopiero po ukończeniu całego cyklu leczenia możemy ponownie podjąć współżycie. W przypadku kiły oraz innych chorób z owrzodzeniami należy poczekać do czasu ich wygojenia. Zwykle lekarz zaleca objęcie terapią obu partnerów, ponieważ zakażenie może nie dawać żadnych objawów.

Odmiennie postępuje się w przypadku zakażeń wirusowych. Dla opryszczki, HIV oraz HPV nie istnieje metoda pełnego wyleczenia. Istnieją jednak leki łagodzące objawy i konsekwencje tych chorób. Regularne wykonywanie cytologii po zakażeniu HPV może uchronić przed rakiem szyjki macicy.

W przypadku opryszczki leki przeciwwirusowe skracają czas aktywności choroby. Wirus pozostaje w organizmie przez całe życie, wywołując nawroty około 2 razy w roku. Przy zauważeniu nawrotu należy unikać współżycia - szczególnie w pierwszym dniu - i zgłosić się do lekarza.

Leczenie HIV wymaga opieki specjalistycznego Ośrodka Referencyjnego, gdzie możliwe jest wykonanie badań weryfikujących skuteczność terapii. Leczenie jest bezpłatne dla wszystkich pacjentów.

Nigdy nie jest za późno na leczenie chorób wenerycznych. Nawet jeśli zakażenie się rozprzestrzeniło lub wystąpiły powikłania – obecnie stosowane leki umożliwiają powrót do zdrowia. Ma to znaczenie szczególnie w przypadku zapalenia górnego odcinka dróg rodnych (PID), które może prowadzić do problemów z zajściem w ciążę oraz przewlekłego bólu. Nie wszystkie jednak zakażenia da się całkowicie wyleczyć, jednak regularne badania pozwalają kontrolować chorobę i uniknąć powikłań.