Łuszczyca – przyczyny jej powstawania

Łuszczyca jest powszechnie występującym schorzeniem, którego przyczyny są bardzo skomplikowane. W jej powstawaniu swoją rolę mają zarówno zaburzenia układu immunologicznego, jak i czynniki genetyczne, oraz związane ze środowiskiem. Dlatego przyczyny łuszczycy są bardzo złożone, ale dzięki ich dokładniejszemu poznaniu w ostatnich dekadach pojawia się coraz więcej sposobów na walkę z tą trudną chorobą.

Dawniej, kiedy o przyczynach łuszczycy nie było wiadomo zbyt wiele, jej rodzaj określano za pomocą wyglądu oraz rozmieszczenia zmian. Praktyka lekarska pokazała jednak, że u pacjentów najczęściej współwystępuje wiele rodzajów łuszczycy, albo występują formy pośrednie.

Ciężkość z kolei wyznaczano za pomocą określenia zajętej zmianami powierzchni ciała. Jednak w przypadku zajęcia takich obszarów jak dłonie, stopy, twarz oraz okolica narządów intymnych, od razu zyskiwała miano ciężkiej – ze względu na ich znaczenie w codziennym życiu. Na szczęście, ciężka postać łuszczycy, jak informują specjaliści na witrynie Medpage Today, dotyka najwyżej co 5 pacjenta, chociaż ten odsetek również wydaje się być znaczący. 

Genetyczne przyczyny łuszczycy

Wiemy już, że łuszczyca ma zwykle indywidualny przebieg, a skłonność do danej formy, oraz jej ciężkości, zwykle występuje rodzinnie. Lekarze i naukowcy, szukając odpowiedzi na pytania „dlaczego niektórzy pacjenci chorują ciężej i wcześniej, a niektórzy nie chorują wcale?”, odkryli, iż odpowiedź na to zagadnienie znajduje się m.in. w naszych genach.

Do tej pory zidentyfikowano aż 25 takich genów. Spośród nich, najbardziej związany z łuszczycą jest gen kodujący białko MHC, HLA-Cw6. Jego występowanie zwykle wiąże się z cięższą, i wcześniej występującą postacią choroby. Drugi istotny gen znajduje się na długim ramieniu chromosomu 17, i nosi nazwę PSORS2, a trzeci, PSORS3 – na chromosomie 4. Jednak geny to nie przesądzają naszego losu.

Tak naprawdę, ich zestaw określa jedynie prawdopodobieństwo, że w przyszłości może się u nas rozwinąć łuszczyca. Dlatego, mimo iż jak szacują naukowcy co 10 osoba otrzymuje od swoich rodziców jeden z genów zwiększający prawdopodobieństwo łuszczycy, tylko u co 50 osoby choroba się ujawni. Dzieje się tak, ponieważ w genezie łuszczycy odgrywają rolę również czynniki środowiskowe, jak infekcje, wybory dietetyczne, aktywność, czy spożycie alkoholu i palenie papierosów.

Zaburzenia układu immunologicznego

Łuszczyca zaliczana jest do chorób zapalnych (autoimmunologicznych), które powodowane są przez zaburzenia dotyczące układu odpornościowego.

Wiodącą rolą układu immunologicznego jest bronienie naszego organizmu przed zagrożeniami z zewnątrz. W ten sposób człowiek może zwalczać zakażenia bakteryjne czy wirusowe. Problem pogłębia się, gdy choroba dotyczy samego układu odpornościowego.

Tak dzieje się w łuszczycy, gdzie jedną z przyczyn wiodących do powstawania zmian skórnych są jego zaburzenia. Układ immunologiczny u osoby cierpiącej na tą chorobę jest nadmiernie aktywny, a swoje działania zaczyna kierować przeciwko własnemu gospodarzowi. Wydzielane są zwiększone ilości cytokin, które wywołują stan zapalny.

Przekaźniki stanu zapalnego powodują zwiększenie przepuszczalności naczyń krwionośnych, objawiając się jako zaczerwienienie i obrzęk, oraz przywołują kolejne komórki układu odpornościowego. W łuszczycy ów proces ma miejsce w skórze. Ponieważ w łuszczycy funkcje układu odpornościowego są zaburzone, jedną z broni przeciwko chorobie są leki immunosupresyjne.

Leki te w niewybiórczy sposób tłumią aktywność układu odpornościowego. Przez to człowiek jest bardziej podatny na zakażenia i infekcje, jednak stan zapalny skóry zostaje stłumiony. Obecnie stosuje się coraz częściej leki biologiczne, które blokują wybiórczo działania niektórych przekaźników stanu zapalnego, dzięki czemu są bardziej bezpieczne, a ich skuteczność – jest znacznie wyższa.